Το τελευταίο «Economist» επισημαίνει ότι η οικονομική κατάσταση στην ευρωζώνη επιδεινώνεται με υπαιτιότητα των Ευρωπαίων ηγετών, που φέρουν μεγάλο μέρος ευθύνης, γιατί στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής «έκαναν λίγα». Το έχουμε και εμείς επισημάνει κατά κόρον. Δεν υπάρχει μια ευρωπαϊκή στρατηγική αντιμετώπισης της «κρίσης χρέους». Μπαλώματα γίνονται χρονικής μετάθεσης του προβλήματος, έστω κι αν το κόστος τους δεν είναι και μικρό...
Οντως έχουμε να κάνουμε με «συντηρητικής κατεύθυνσης» ηγέτες, οι οποίοι μάλιστα βρίσκονται σε τροχιά μεγάλης αμφισβήτησης στις χώρες τους, όπου οι ενδείξεις είναι ότι η επανεκλογή τους είναι εξαιρετικά δύσκολη. Από τον Σαρκοζί και τη Μέρκελ μέχρι τον Μπερλουσκόνι. Και κάτι ακόμα: Ο αυτοτελής ρόλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχει εξαιρετικά «περιοριστεί» από τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί, που επιβάλλουν στενές εθνικές πολιτικές της αρεσκείας τους, καθ' υπέρβαση του καλώς νοούμενου κοινού ευρωπαϊκού πλαισίου. Εξ ου και μερικοί «ψυλλιασμένοι» Ελληνες πολιτικοί, με ευρωπαϊκή εμπειρία, όταν τους λες «Ευρώπη», σου απαντούν «ποια Ευρώπη;».
Το συμπέρασμα του «Economist» είναι ότι, παρά τα προγράμματα διάσωσης και τις ηρωικές περικοπές, οι οικονομίες της Ελλάδας και της Ιρλανδίας (ακολουθεί η Πορτογαλία) συρρικνώνονται ταχύτερα από το αναμενόμενο και οι αποδόσεις των ομολόγων έχουν εκτιναχθεί στα ύψη, εκτιμώντας ότι έχουμε μπει σε μια «μη βιώσιμη πορεία».
Η ουσία του προβλήματος, όπως έχει εξελιχθεί, έχει δύο μέρη. Το ένα αφορά την Ελλάδα, δηλαδή το «τι θα κάνουμε εμείς». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό που θα καθορίσει το μέλλον της χώρας σε πρώτη και τελευταία ανάλυση είναι οι μεταρρυθμίσεις, οι προσαρμογές, η αλλαγή σταδιακά του παραγωγικού μας μοντέλου, οι νέοι θεσμοί, οι νέες δομές, η αλλαγή νοοτροπίας κλπ. Μέχρι στιγμής, παρά τις σημαντικές προσπάθειες που κάνει η κυβέρνηση, υπάρχουν αρρυθμίες, καθυστερήσεις, έλλειψη ικανοτήτων, απροθυμίες, κόπωση κλπ.
Απουσιάζει επίσης ένα πνεύμα ευρύτερης πολιτικής συνεννόησης, που είναι απαραίτητος όρος για την αντιμετώπιση της μεγάλης κρίσης! Ολα αυτά πρέπει αμέσως να διορθωθούν.
Το άλλο μέρος του προβλήματος είναι η απροθυμία της ευρωπαϊκής ηγεσίας να αντιμετωπίσει «κατά μέτωπο» την κρίση χρέους. Χωρίς αυτό το «κρίσιμο συμπλήρωμα» η ελληνική προσπάθεια μοιάζει σαν μια «πορεία στα τυφλά». Προτάσεις έχουν γίνει πολλές. Βούληση δεν υπάρχει προς το παρόν. Αντίθετα έχουμε επιδείνωση, με την εξαγγελία της επικείμενης αύξησης των ευρωπαϊκών επιτοκίων και την «ολέθρια» στρεβλή λειτουργία του Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης (ESM), με την εμπλοκή ιδιωτών στην αναδιάρθρωση.
Απ' αυτή την άποψη έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι από τη μια μεριά η Ευρώπη με τις ανεπαρκείς αποφάσεις της «στρώνει το χαλί» στους Οίκους Αξιολόγησης και από την άλλη διερωτάται «πώς κάνουν τέτοιες αξιολογήσεις;» και τους καταγγέλλει...
Δεν ξέρω αν η αναμενόμενη τουριστική αύξηση το καλοκαίρι, η βελτίωση των εξαγωγών και οι αναπτυξιακές προσπάθειες που δρομολογούνται μπορούν να αλλάξουν κάπως το «κακό κλίμα».
Το πρόγραμμα που καλείται να υλοποιήσει η κυβέρνηση είναι εξαιρετικά βαρύ και οπωσδήποτε θα προκαλέσει κοινωνικές αντιδράσεις. Η ύφεση και η ανεργία θα διευρυνθούν. Η ιδιωτική κατανάλωση θα συνεχίσει να συρρικνώνεται. Οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο εταιρείες σημείωσαν ρεκόρ ζημιών (3,1 δισ.) το 2010. Ενώ το κράτος χρωστάει παντού...
Ισως είναι μια στιγμή που ο κ. Παπανδρέου πρέπει να «κάνει ταμείο» και, αφού ξαναδεί το σύνολο των δεδομένων, να προχωρήσει σε τολμηρές πρωτοβουλίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου